Ο Σύλλογος Επιστημόνων Σελίνου διατυπώνει τη διαφωνία του σχετικά με αναγραφόμενα του καθηγητή Ρίχτερ στο βιβλίο του «Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ»

Με αφορμή την αναγόρευση σε επίτιμο διδάκτορα από το Πανεπιστήμιο Κρήτης , του Γερμανού καθηγητή Ριχτερ,  το Δ. Σ. του Συλλόγου  Επιστημόνων Σελίνου δηλώνει τα εξής:

Διαφωνούμε  με ορισμένα από τα αναγραφόμενα  στο βιβλίο του παραπάνω καθηγητή με τον τίτλο «Η   ΜΑΧΗ  ΤΗΣ  ΚΡΗΤΗΣ», με τα οποία επιχειρεί να αναθεωρήσει την ιστορία του τόπου μας  κατά τρόπο απαράδεκτο.  

Θεωρούμε ότι  αναφερόμενος στα γεγονότα της Μάχης της Κρήτης  αλλά και σε όσα ακολούθησαν, προσπαθεί να εξισώσει τους θύτες με τα θύματα και μιλά για αλληλένδετα  εγκλήματα,  κάνοντας αναφορά στην αντίσταση που πρόβαλε  ο Κρητικός λαός στους εισβολείς που ήλθαν απρόσκλητοι να του στερήσουν την ελευθερία του.

Ετσι  στην σελ. 413 γράφει:

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εκτέλεση ανταρτών χωρίς δικαστική εξέταση δεν παραβαίνει μόνο το Διεθνές Δίκαιο της εποχής, αλλά και το γερμανικό στρατιωτικό νόμο 3/13, σύμφωνα με τον οποίο αλλοδαποί οι οποίοι προβαίνουν σε αξιόποινες πράξεις κατά του Γερμανικού στρατού δεν είναι δυνατόν να τιμωρηθούν χωρίς να προηγηθεί η σύσταση στρατιωτικού δικαστηρίου. Από την άλλη, είναι εξ’ ίσου αδιαμφισβήτητο ότι και οι πράξεις των ανταρτών παρέβαιναν το δίκαιο του πολέμου. Τα δύο εγκλήματα είναι αλληλένδετα.»

Εμείς στην Κρήτη γνωρίζουμε τα τρομερά εγκλήματα που διέπραξαν, σε πολλές από τις περιοχές της,  οι ναζιστές εναντίον των Κρητικών που δεν έσκυψαν το κεφάλι  αλλά υπερασπίστηκαν την ελευθερία τους.

Η περιοχή της επαρχίας  μας, του Σελίνου , υπήρξε μία από τις περιοχές που πλήρωσε βαρύ το τίμημα για τους αγώνες της.  Γι αυτό και έχει να παρουσιάσει περισσότερα από 250 θύματα αλλά και μεγάλες υλικές καταστροφές.

Δεν είναι δυνατόν  να λησμονήσουμε , το κάψιμο των τριών χωριών Μονής, Λειβαδά και Κουστογέρακου, την καταστροφή της Καντάνου,  αλλά και την καταστροφή οικιών σε άλλα χωριά της επαρχίας μας.  Επίσης  τις εκτελέσεις ανήμπορων κατοίκων της  επαρχίας, όπως π.χ. συνέβη στα χωριά Μονή,  Λειβαδά και Κουστογέρακο   όπου εκτελέστηκαν  άνθρωποι  άρρωστοι  κλινήρεις, γέροντες που δεν μπορούσαν να μετακινηθούν μακριά από τα σπίτια τους ,  μικρά κορίτσια και  γριές γυναίκες .

Θεωρούμε ότι με το να τιμηθεί από τους Κρητικούς, δηλαδή από το Πανεπιστήμιο τους, ο συγγραφέας του παραπάνω βιβλίου, είναι σαν να αποδεχόμαστε   όλα τα αναγραφόμενα σε αυτό, που σαφέστατα μας αδικούν .

Πιστεύουμε ότι το Πανεπιστήμιο Κρήτης, το οποίο είναι ένα  πολύ σπουδαίο Ακαδημαϊκό ίδρυμα στην πατρίδα μας ,  θα κάνει ότι πρέπει και θα αναθεωρήσει  την απόφαση του. 

Ο τουρισμός στο Σέλινο

Γράφει: Ευτύχιος Λαμπουσάκης* 

Ο τουρισμός από τις αρχές του 20ού αιώνα και ειδικότερα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε ομαδικό φαινόμενο όλων των κοινωνικών τάξεων. Βασικοί λόγοι της ανάπτυξης αυτού του κοινωνικού φαινομένου ήταν η βελτίωση του οικονομικού επιπέδου των κατοίκων σε πολλές χώρες, η βελτίωση των οδικών δικτύων και η σχετική ασφάλεια που σήμερα παρέχουν τα ταξίδια. Ο τουρισμός εκφράζει την ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου για ξεκούραση, επιμόρφωση, ψυχαγωγία, διασκέδαση, αλλά και αναζήτηση του νέου, του διαφορετικού.
Στην επαρχία μας οι πρώτοι τουρίστες έκαναν την εμφάνισή τους, όπως και σ” όλη την Κρήτη, τους θερινούς μήνες των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του 1960. Ηταν χαμηλού εισοδήματος και διέμεναν σε σκηνές και σλίπινγκ-μπαγκ στις παραλίες των χωριών μας. Τα διαθέσιμα δωμάτια εξάλλου εκείνη την εποχή ήταν ελάχιστα.
Με την πάροδο των χρόνων ο αριθμός των επισκεπτών που είχαν προορισμό τα μέρη μας ολοένα και αυξανόταν, ενώ συγχρόνως βελτιωνόταν και το οικονομικό τους επίπεδο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι κάτοικοι των παράκτιων περιοχών Παλαιόχωρας και Σουγιάς να ξεκινήσουν επενδύσεις, που στόχο είχαν την τουριστική ανάπτυξη της περιοχής. Ετσι, σε λίγα χρόνια χτίστηκαν αρκετά δωμάτια, διαμερίσματα και, τελευταία, ξενοδοχεία υψηλών προδιαγραφών. Λειτούργησαν εστιατόρια, κέντρα διασκέδασης, τουριστικά και εμπορικά καταστήματα εφάμιλλα αυτών που υπάρχουν στις μεγάλες πόλεις του νησιού μας.
Το μοντέλο του τουρισμού που, μέχρι σήμερα, έχει επικρατήσει στον τόπο μας είναι ο λεγόμενος μαζικός τουρισμός, το γνωστό μοντέλο «ήλιος – θάλασσα», που ως εκ τούτου, περιορίζεται μόνο στις παραθαλάσσιες περιοχές. Η γαλάζια ζεστή και καθαρή θάλασσα, οι ήπιες κλιματικές συνθήκες με την ηλιοφάνεια, προσείλκυσαν ένα μεγάλο τουριστικό ρεύμα σ’ αυτές. Το μοντέλο αυτό του τουρισμού οπωσδήποτε συνέβαλε σημαντικά στην οικονομική ανάπτυξη των περιοχών αυτών, παρ’ ότι αναπτύχθηκε χωρίς τις αναγκαίες υποδομές και τον απαραίτητο σχεδιασμό. Είναι αλήθεια ότι οι περιοχές αυτές που αναπτύχθηκαν τουριστικά, ξέφυγαν από τη φτώχεια και βαθμιαία οι κάτοικοί τους πέτυχαν ικανοποιητική αύξηση του ετήσιου εισοδήματός τους. Στην επαρχία Σελίνου σήμερα λειτουργούν τα ακόλουθα τουριστικά καταλύματα προς εξυπηρέτηση των τουριστών που έχουν προορισμό τον τόπο μας:
Α) Στην περιοχή της Παλαιόχωρας – Κουντούρας λειτουργούν 850 ενοικιαζόμενα δωμάτια – διαμερίσματα (κατηγορία κλειδιών), που διαθέτουν 1.850 κλίνες και 15 κύρια τουριστικά καταλύματα, ξενοδοχεία (κατηγορία αστέρων) που διαθέτουν 598 κλίνες. Σύνολο κλινών 2.448.
Β) Στην περιοχή της Σουγιάς λειτουργούν 345 ενοικιαζόμενα δωμάτια – διαμερίσματα (κατηγορία κλειδιών), που διαθέτουν 694 κλίνες και 2 κύρια τουριστικά καταλύματα, ξενοδοχεία (κατηγορία αστέρων), που διαθέτουν 64 κλίνες. Σύνολο κλινών 758. Τα παραπάνω στοιχεία προέρχονται από τον Σύλλογο Ξενοδόχων Παλαιόχωρας, Σύλλογο Ενοικιαζομένων Δωματίων – Διαμερισμάτων Παλαιόχωρας και τον Σύλλογο Επαγγελματιών Σουγιάς.
Γ) Στην Κάντανο λειτουργεί μικρή τουριστική μονάδα δυναμικότητας 16 κλινών. Στο Επανωχώρι, επίσης, υπάρχει μονάδα που διαθέτει 15 κλίνες.
ΣΥΝΟΛΟ ΚΛΙΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ 3.237
Εκτός από τα παραπάνω τουριστικά καταλύματα στο Σέλινο τα τελευταία χρόνια λειτουργούν αρκετά εστιατόρια, ταβέρνες, τουριστικά και εμπορικά καταστήματα, καφέ – μπαρ, κέντρα διασκέδασης και πολλές άλλες συναφείς υπηρεσίες που εμπλουτίζουν και προάγουν το τοπικό τουριστικό προϊόν.
Η επαρχία μας όμως εκτός από τις όμορφες αμμουδιές και τις καθαρές θάλασσες έχει πλούσια και πολύ ενδιαφέρουσα ενδοχώρα, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί τουριστικά. Διαθέτει εξαιρετικού κάλλους περιοχές και τοποθεσίες που προσφέρονται για ανάπτυξη του λεγόμενου τουρισμού: υπαίθρου ή αγροτουρισμού, που αποτελεί μια από τις ήπιες εναλλακτικές μορφές του γνωστού τουριστικού μοντέλου «ήλιος – θάλασσα». Λέγοντας αγροτουρισμό εννοούμε τη δραστηριότητα που αναπτύσσεται από τους απασχολούμενους κατά  κύριο επάγγελμα στη γεωργία με τη δημιουργία μικρών τουριστικών μονάδων, που στόχο έχουν την ενίσχυση του αγροτικού εισοδήματος και της τοπικής οικονομίας τόσο από την εκμετάλλευση των τουριστικών καταλυμάτων όσο και από την τροφοδοσία των τουριστικών μονάδων με προϊόντα τοπικής παραγωγής. Η ανάπτυξη του αγροτουρισμού εκτός από την αύξηση του εισοδήματος των αγροτών, ενισχύει την απασχόληση και αποτρέπει τη μετανάστευση και την ερήμωση των χωριών. Άλλες μορφές εναλλακτικού τουρισμού, που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν στο Σέλινο είναι: ο φυσιολατρικός τουρισμός, ο θρησκευτικός, λόγω του πλήθους των Βυζαντινών εκκλησιών που υπάρχουν στην επαρχία, ο ορειβατικός, ο θαλάσσιος – αλιευτικός κ.ά.
Κλείνοντας το κεφάλαιο του τουρισμού μπορούμε να πούμε ότι ο τουρισμός, μαζί με τις διάφορες υπηρεσίες που τον πλαισιώνουν, αποτελεί σήμερα τη σημαντικότερη πηγή πλούτου για τους κατοίκους της επαρχίας μας.

*γιατρός

Ο Σύλλογος Επιστημόνων Σελίνου ζητά από τον υπουργό παιδείας να μην δοθεί στους Ρώσους το πρωτότυπο του αρχείου του Ρωσικού Προξενείου.

Οπως είναι γνωστό σχεδιάζεται να δοθεί στην Ρωσία το πρωτότυπο του αρχείου του Ρωσικού Προξενείου Χανίων, το οποίο σήμερα φυλάσεται στο Ιστορικό Αρχείο Κρήτης στα Χανιά.

Το αρχείο αυτό,  που είναι μιάς των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής εκείνης, αναφέρεται στα γεγονότα που συνέβησαν στην Κρήτη από το 1860, παραδόθηκε δε στο Ιστορικό Αρχείο Κρήτης το 1924 από τον τότε Ρώσο πρόξενο.

Επειδή αφορά ιδιαίτερα την Κρήτη και την ιστορία της πριόδου εκείνης, με τις πολλές επαναστάσεις και τελικά την ένωση με την Ελλάδα, το αρχείο αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Ο Σύλλογος Επιστημόνων Σελίνου, θεωρόντας ότι είναι υπόθεση όλων των Κρητικών να διαφυλάξουμε τα διάφορα πολύτιμα αρχεία που αφορούν την Κρήτη, έστειλε , όπως εξάλλου έγινε και από άλλους φορείς, την παρακάτω επιστολή στον Υπουργό παιδείας:

ΣΥΛΛΟΓΟΣ   ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ   ΣΕΛΙΝΟΥ                    

                                                             

Κροκιδά 31   Χανιά

http://sylepistselinou.blogspot.com                            

                                                                                     

Τηλ:  6977390273                                                                   Χανιά 12-11-2014

                                                                                   

Αρ. Πρωτ. 2

                                                                   ΠΡΟΣ : Τον Υπουργό Παιδείας και

                                                                   Θρησκευμάτων κ. Ανδρέα Λομβέρδο

                                                                   Α. Παπανδρέου 37

                                                                   151 80 Μαρούσι Αθήνα

                                                                    ΚΟΙΝ :

1)       Εφορεία ΓΑΚ

                                                                         Δάφνης 61

                                                                         154 52     Π. Ψυχικό Αθήνα

2)       Γενικά Αρχεία Κράτους

Δάφνης 61

                                                                         154 52     Π. Ψυχικό Αθήνα

3)       Ιστορικό Αρχείο Κρήτης

Ι. Σφακιανάκη 20

Χανιά

                            

          Αξιότιμε κύριε Υπουργέ,

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Επιστημόνων Σελίνου,  σας ζητά  να αναθεωρήσετε τη θέση σας,  όσον αφορά το Αρχείο του Ρωσικού Προξενείου Χανίων, που βρίσκεται σήμερα  στο Ιστορικό Αρχείο Κρήτης, στα Χανιά.

Συγκεκριμένα, επιθυμούμε να μη δοθεί στους Ρώσους το πρωτότυπο του παραπάνω αρχείου,  αλλά ψηφιοποιημένο αντίγραφο του.

Δε παραλείπουμε να επισημάνουμε ότι το  αρχείο διατηρήθηκε τώρα και πολλές δεκαετίες, σε άριστη κατάσταση, παρά τα προβλήματα, λόγω των δυσμενών ιστορικών συνθηκών,  πολέμων, βομβαρδισμών και εκτεταμένων καταστροφών στην Μάχη της Κρήτης κτλ,  χάρις στις οργανωμένες προσπάθειες των εκάστοτε ιθυνόντων. Αυτοί είχαν την επιστημονική  επάρκεια , το ζωηρό ενδιαφέρον αλλά και την αποτελεσματικότητα,  στο να προβούν στους απαραίτητους κάθε φορά χειρισμούς, ώστε να κατορθώσουν να το διασώσουν. Η ιστορία λοιπόν έχει δείξει πως το ΙΑΚ είναι ο πλέον κατάλληλος φορέας για να το διαφυλάξει. 

Το Ιστορικό Αρχείο Κρήτης που διαθέτει διάφορα ανεκτίμητης αξίας επιμέρους αρχεία, επανδρωμένο σήμερα με άξιους επιστήμονες, με ουσιαστικά και τυπικά προσόντα, μπορεί να διαχειριστεί τα αρχεία αυτά με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο. Κάθε μελετητής από όλο τον κόσμο,  έχοντας πρόσβαση σε όλα αυτά,  μπορεί  να προβεί ολοκληρωμένα στις έρευνες του, προκειμένου να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα για την πρόοδο της επιστήμης.

Νομίζοντας  λοιπόν ότι  πρέπει  να παραμείνει το Αρχείο του Ρωσικού Προξενείου Χανίων στο τόπο μας, την ιστορία του οποίου αφορά και να μην διαταραχθεί η ιστορική συνέχεια των τεκμηρίων που υπάρχουν στο αρχειακό υλικό του ΙΑΚ,  παρακαλούμε θερμά σε καμιά περίπτωση να μην αποδυναμωθεί το ΙΑΚ αποσπώντας του το πολύτιμο αυτό υλικό.

                                             Για το Διοικητικό Συμβούλιο

          Ο Πρόεδρος                                                                       Ο Γεν. Γραμματέας

      Λουκάς Μπασιάς                                                                 Γιάννης Ξανθουδάκης

Από την εκδήλωση για τον Θεοτοκόπουλο

Στις 12 Οκτωβρίου έγινε στην Παλαιόχωρα  η εκδήλωση  για τον Θεοτοκόπουλο,  που συνδιοργανώθηκε από το Δήμο Καντάνου-Σελίνου, το Σύλλογο Επιστημόνων Σελίνου, τον Πολιτιστικό Σύλλογο Κουστογεράκου «Ο Καντανολέων» και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Σούγιας.

Λόγω του ότι η ομιλία της καθηγήτριας κ. Κωνσταντουδάκη έγινε με την παράλληλη προβολή πολλών δεκάδων έργων του μεγάλου ζωγράφου  και σχολιασμό πάνω σε αυτές, δεν είναι δυνατόν να γίνει η παρουσίαση της ομιλίας, η οποία ομολογουμένως ήταν καταπληκτική.

Την εκδήλωση παρακολούθησε αρκετός κόσμος που έμεινε πολύ ευχαριστημένος.

Πριν την ομιλία της καθηγήτριας ο Πρόεδρος του Συλλόγου Επιστημόνων Σελίνου κ. Λουκάς Μπασιάς έκανε μια μικρή εισαγωγή, την οποία και παρουσιάζουμε αμέσως παρακάτω:

          "Φέτος  συμπληρώνονται 400 χρόνια από το θάνατο του  Δομήνικου Θεοτοκόπουλου η El Greco,  του Κρητικού ζωγράφου, που έζησε τα πιο πολλά  χρόνια της ζωής του μακριά από την πατρίδα του, δημιουργώντας τα περισσότερα έργα του στην Ιταλία και μετά στην Ισπανία.

Λόγω της σπουδαιότητας του  ως καλλιτέχνης,  το έτος 2014 έχει ανακηρυχθεί από την UNESCO ως έτος Θεοτοκόπουλου.

Ο Θεοτοκόπουλος αρχικά εκπαιδεύτηκε σαν αγιογράφος στην Κρήτη, που ήταν τότε τμήμα της Ενετικής επικράτειας και μετά ταξίδεψε στη Βενετία.  Στην Ιταλία επηρεάστηκε από μεγάλους δασκάλους όπως τον  Τιτσιάνο του οποίου υπήρξε μαθητής. Το έτος 1577 εγκαταστάθηκε στο Τολέδο της Ισπανίας  όπου και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του.

Η απόλυτη αναγνώριση του έργου του  έγινε τις αρχές του 20^ου αιώνα. Από τότε μέχρι σήμερα διατηρεί δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στους μεγάλους ζωγράφους όλων των εποχών. Τα έργα του κοσμούν σήμερα τα μεγαλύτερα μουσεία και ιδιωτικές συλλογές και είναι πολύ μεγάλης  αξίας.

Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος πέθανε στο Τολέδο το έτος 1614 σε ηλικία 73 ετών και ετάφη στην πόλη αυτή.

Για να τιμηθεί ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης, πλήθος από εκδηλώσεις έχουν διοργανωθεί από τον περασμένο Ιανουάριο μέχρι σήμερα και είναι προγραμματισμένες και άλλες μέχρι το τέλος του χρόνου, σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Ισπανίας αλλά και σε άλλα μέρη του κόσμου, όπως μπορεί εύκολα να το διαπιστώσει κανείς ερευνώντας στο διαδίκτυο. Προφανώς και εμείς, οι Σελινιώτες,  δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά.

Η σημερινή μας εκδήλωση συνδιοργανώνεται από το Δήμο Καντάνου-Σελίνου, το Σύλλογο Επιστημόνων Σελίνου, τον Πολιτιστικό Σύλλογο Κουστογεράκου «Ο Καντανολέων» και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Σούγιας.

Εχουμε δε και ένα  λόγο παραπάνω από τους άλλους να το κάνουμε αυτό, αφού πιθανότατα η καταγωγή της οικογενείας του είναι από το νομό Χανίων και ιδιαίτερα  την περιοχή του Κουστογεράκου του Σελίνου.

Αυτό δεν είναι κάτι το αυθαίρετο,  αλλά είναι διαπιστώσεις ανθρώπων που ως ειδικοί επιστήμονες,  έχουν κάνει τις σχετικές τους έρευνες.

Ετσι ο καθηγητής πανεπιστημίου  Νικ. Παναγιωτάκης, στη σελίδα 38 του βιβλίου του «Η Κρητική περίοδος του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου» γράφει:

«Πιθανότερος τόπος καταγωγής της οικογενείας φαίνεται να είναι το διαμέρισμα των Χανίων, όπου, ήδη από τον 15^ο αιώνα, μαρτυρούνται μέλη της, στο χωριό Κουστογέρακο της επαρχίας Σελίνου…»

Η δε καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Αθηνών Αναστασία Παπαδία - Λάλα, στη διδακτορική διατριβή της , με τίτλο «Αγροτικές ταραχές και εξεγέρσεις στη Βενετοκρατούμενη Κρήτη (1509-1528), η Επανάσταση του Γεωργίου Γαδανολέου-Λυσσογιώργη», στην σελίδα 97 αναφέρει για πιθανή σχέση του Θεοτοκόπουλου  με τη Μάρθα Θεοτοκοπουλίνα, που αναφέρεται το έτος 1488 ως αφιερώτρια στον Αγιο Γεώργιο Κουστογεράκου.

Ως ομιλήτρια στη σημερινή μας εκδήλωση καλέσαμε την εξαίρετη επιστήμονα κ. Μαρία Κωνσταντουδάκη, τακτική καθηγήτρια στη Φιλοσοφική σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, και διευθυντρια του Μουσείου αρχαιολογίας και ιστορίας της τέχνης στο ίδιο πανεπιστήμιο.  Θα μας μιλήσει για το μεγάλο αυτό καλλιτέχνη, μιας και είναι και διαπρεπής ερευνήτρια του έργου του.

Την ευχαριστούμε ιδιαίτερα, αφού ήλθε  στο Σέλινο από το Ηράκλειο Κρήτης που βρέθηκε  χθες για να μιλήσει σε άλλη εκδήλωση. Καταγόμενη και αυτή από την επαρχία Σελίνου,  και τρέφοντας  ιδιαίτερη αγάπη για την περιοχή μας,  αμέσως μόλις της το ζητήσαμε ανταποκρίθηκε. 

Σημειώνεται ότι δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται εκδήλωση στο Σέλινο για να τιμηθεί ο μεγάλος καλλιτέχνης Δομήνικος Θεοτοκόπουλος.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που υπάρχουν, όπως δημοσιεύσεις στον τοπικό τύπο, τελέστηκε στο Κουστογέρακο πριν από 15 χρόνια, και συγκεκριμένα στις  24 Ιανουαρίου 1999, αρχιερατικό μνημόσυνο για το Θεοτοκόπουλο . Το μνημόσυνο αυτό τελέστηκε από το μακαριστό Μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίο Γαλανάκη και οργανώθηκε από την ΙΛΑΕΚ, το νεοσύστατο τότε δήμο του Ανατολικού Σελίνου, τον Πολιτιστικό σύλλογο του χωριού Κουστογέρακου και άλλους φορείς."

Εκδήλωση στην Παλαιόχωρα για τα 400 χρόνια από το θάνατο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου

Με την ευκαιρία της επετείου συμπλήρωσης 400 χρόνων από το θάνατο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου και της καθιέρωσης του έτους 2014 ως έτους Θεοτοκόπουλου, η Δημοτική Αρχή του Δήμου Καντάνου-Σελίνου, ο Σύλλογος Επιστημόνων Σελίνου, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Κουστογεράκου «Ο ΚΑΝΤΑΝΟΛΕΩΝ» και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Σούγιας  συνδιοργανώνουν εκδήλωση  στην  Παλαιόχωρα στις 12 Οκτωβρίου και από της 11.30 ώρας στην αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων, για να τιμηθεί ο μεγάλος ζωγράφος και να δοθεί η δυνατότητα  για μια, μικρή έστω, γνωριμία με το μεγαλοφυές έργο και την πολυκύμαντη ζωή του.

Στο ταξίδι στο μαγευτικό κόσμο του «Οικουμενικού Ελληνα» θα μας οδηγήσει  η διαπρεπής ερευνήτρια του Γκρέκο, κ. Μαρία Κωνσταντουδάκη- Κιτρομηλίδου, καθηγήτρια Βυζαντινής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και  Διευθύντρια του Μουσείου Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης στο ίδιο Πανεπιστήμιο.

Ψήφισμα για τον Δημήτρη Μπασιά

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΣΕΛΙΝΟΥ

                                                             

ΨΗΦΙΣΜΑ

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Επιστημόνων Σελίνου ,  μετά την είδηση του θανάτου του  πρώην δημάρχου Ανατολικού Σελίνου

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΠΑΣΙΑ

που προσέφερε σοβαρές υπηρεσίες  στην κοινωνία των Χανίων  και ιδιαίτερα στην επαρχία Σελίνου,  από πολύ σημαντικές θέσεις,  διαφόρων τομέων στους οποίους δραστηριοποιήθηκε, εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια του.

Για το Δ.Σ.

Ο Πρόεδρος                                                               Ο  Γεν. Γραμματέας

Λουκάς Μπασιάς                                                             Γιάννης Ξανθουδάκης

Η εκδήλωση στον Πύργο του Σταυρού της Καντάνου

Με την παρουσία πλήθους κόσμου ( παρά το δυσπρόσιτο της περιοχής)  και πολιτικών και στρατιωτικών αρχών του Νομού Χανίων,  έγινε στις 28 Ιουνίου 2014 η εκδήλωση στον Πύργο του Σταυρού της Κανδάνου που είχαμε ανακοινώσει σε προηγούμενες αναρτήσεις μας .
Λεπτομέρειες και φωτογραφίες θα παρουσιάσουμε το ταχύτερο δυνατόν.

Για άμεση όμως πληροφόρηση παραπέμπουμε σε ιστοσελίδα του δημοσιογράφου κ. Ι. Κάκανου που είχε την ευγενή καλοσύνη να παρακολουθήσει και να καλύψει δημοσιογραφικά την εκδήλωση.
Για να παρακολουθήσετε βίντεο που αφορά μέρος της εκδήλωσης επιλέξετε:

Βίντεο από την εκδήλωση στον Σταυρό Καντάνου

Για να διαβάσετε δημοσίευμα του κ. Κάκανου στην εφημερίδα "Χανιώτικα Νέα" επιλέξετε:
Δημοσίευμα στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα

Σημειώνουμε ότι πολυσέλιδη κάλυψη της εκδήλωσης έγινε και από την εφημερίδα "Τα Σελινιώτικα Νέα" της 4-7-2014

Η οπλοφορία των Κρητικών και τα σχετικά μ’αυτήν σχόλια του πρ.υπουργού κ. Θ. Πάγκαλου

Του κ. Ευτ. Τωμαδάκη

πρ. καθηγητή της Φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Με αφορμή τον άδικο θάνατο του 25χρονου παλληκαριού στα Μυριοκέφαλα Ρεθύμνου την ημέρα της Λαμπρής από ένα 40χρονο φίλο του, ο οποίος τελούσε υπό την επήρεια μέθης,  ο κ. Θ. Πάγκαλος έκανε κάποια σχόλια στην εκπομπή των Β. Χιώτη και Ν. Παπαδόπουλου στο ΒΗΜΑFM της  22/4/14. Στα σχόλια αυτά ο πρ. υπουργός εξέφρασε την οργή του για το λυπηρό αυτό γεγονός και εκτίμησε ότι οι πυροβολισμοί που ρίχνονται από τους Κρητικούς στα γλέντια τους δεν είναι τίποτε άλλο παρά φιγούρες. Πιστεύω ότι κανείς εχέφρων συμπολίτης  μας δε διαφωνεί  μ΄αυτήν την εκτίμηση του κ. Θ. Πάγκαλου για τις μπαλοθιές που πέφτουν συχνά πυκνά στα κρητικά γλέντια και οι οποίες μάλιστα τη στιγμή της κορύφωσης της διασκέδασης  των θαμώνων μετατρέπουν τη χαρά τους σε βαθύτατη λύπη και όχι σπάνια σε αγανάκτηση, οργή και βεντέτα.        

Αναμφισβήτητα η οπλοχρησία στα κρητικά γλέντια είναι μια συνήθεια ανόητη, επικίνδυνη και δαπανηρή (υπάρχει πιστόλι που με το πάτημα της σκανδάλης ρίχνει 14 σφαίρες!). Όμως ο κ. Θ. Πάγκαλος πρόσθεσε και τα εξής: «Στην Κρήτη ειδικά πρέπει να γίνει ένα ευρύτατο σχέδιο ανακατάληψης της νήσου όπου να αφοπλιστεί ο πληθυσμός. Αυτά που λένε τώρα οι Κρήτικοί ότι «εμείς πάντα όπλα είχαμε» και αφού είχαν όπλα γιατί δεν κάνανε επανάσταση το ’21 αλλά περιμένανε να τους απελευθερώσει η Ελλάδα όταν πλέον είχε γίνει κράτος;»             

Όλες αυτές οι αναφορές του κ. Πάγκαλου α) αδικούν κατάφωρα την Κρήτη, γιατί δε συνάδουν με την ιστορία της, β) βεβηλώνουν τη μνήμη των μυριάδων νεκρών της που σ’όλες τις περιόδους της ιστορίας της (και μάλιστα στην Επανάσταση του ’21) προτίμησαν τον ένδοξο θάνατο στα πεδία των μαχών για την ελευθερία τους αντί του φυσικού θανάτου μέσα σε μια σκλαβωμένη ζωή και γ) θίγουν το φιλότιμο του σημερινού κρητικού λαού που αισθάνεται υπερήφανος για τους προγόνους του οι οποίοι με αυταπάρνηση αγωνίστηκαν για την ελευθερία όχι μόνο της Κρήτης αλλά, εθελοντικά και της μητέρας πατρίδας [βλ. ‘Αλωση της Κωνσταντινούπολης, επανάσταση στην Πελοποπόννησο (βλ. Απομν. Μακρυγιάννη), Μακεδονικό Αγώνα, Βαλκανικούς πολέμους (Τάγμα επιλέκτων Κρητών υπό Αρ. Κριάρη), Β’ Παγκ. Πόλεμο κ.ά.].                                                                                  

Ας δούμε όμως τη βασιμότητα όσων ανέφερε ο κ. Πάγκαλος για το ότι οι Κρητικοί «δεν κάνανε Επανάσταση το ’21». Έπειτα θα εξετάσουμε τη δυνατότητα αλλά και τη σκοπιμότητα υλοποίησης του αφοπλισμού του κρητικού λαού.                             

α) Από καμία ιστορική πηγή ελληνική ή ξένη  (σύγχρονη ή μεταγενέστερη) της Εθνικής Επανάστασης του 1821 δεν αναφέρεται ότι η Κρήτη δεν επαναστάτησε κατά της Τουρκικής κυριαρχίας την περίοδο αυτή (1821-1830). Είναι αλήθεια ότι η Επανάσταση στην Κρήτη δεν κηρύχτηκε ταυτόχρονα με την κήρυξη της Επανάστασης στην Πελοπόννησο (21-25 Μαρτίου 1821). Ο ιστορικός Σπυρ. Τρικούπης γράφει: «Αν και η επανάστασις εξηπλώθη καθ' όλην την Πελοπόννησον και διεδόθη και εις το Αιγαίον, αν και πλοία υπό σημαίαν ελληνικήν εφαίνοντο κατά τα παράλια της Κρήτης, οι κάτοικοι αυτής χριστιανοί,  και επί των πεδινών και επί των ορεινών τόπων, δεν εσείσθησαν παντάπασιν.» (Σπ. Τρικούπη, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Τομ. Α’, Έκδ. Ι.Ν.Σιδέρη, Αθήναι 1925, σσ. 145-146).                                     

Εικάζω ότι ο κ. Πάγκαλος υιοθέτησε αβασάνιστα την παραπάνω άποψη του Τρικούπη για τους Κρητικούς, την οποία όμως ανασκεύασαν άλλοι ιστορικοί και κυρίως ο Βασ. Ψιλάκης (Ιστορία της Κρήτης, Τομ. Γ’, Εν Χανίοις 1909,σσ. 335-336). Ο Τρικούπης, όπως σωστά παρατήρησε ο Γρηγ. Παπαδοπετράκης (Ιστορία των Σφακίων, Εν Αθήναις 1888, σ. 169), κατέληξε σ’αυτό το συμπέρασμα «εκ της βραδύτητος των εχθροπραξιών», επειδή δηλ. οι Κρητκοί δεν επαναστάτησαν ταυτόχρονα με τους Πελοποννήσιους ή και με μερικούς άλλους νησιώτες κατά την περίοδο απο 21 Μαρτίου ’21 – επεισόδιο στα Καλάβρυτα – μέχρι και το β΄10ήμερο του Απριλ.’21 (Σπέτσες, Ψαρά, Ύδρα, Σάμος, Μύκονος, Κάσος). Περισσότερο επικριτικός ο Ψιλάκης επισημαίνει ότι ο Τρικούπης «δεν εγίνωσκε τι εγίνετο και αληθώς εν τη μεγαλομάρτυρι νήσω συνέβαινε» (σ.336, υποσ. 1).

Ο ίδιος ο Τρικούπης, μονολότι κατέγραψε αυτά για τους Κρητικούς, παραθέτει πλήθος στοιχείων για τις ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες που επικρατούσαν τότε στην Κρήτη και μεταξύ άλλων τονίζει (σ.144): «Ουδαμού της αποστατησάσης Ελλάδος ο αριθμός των Τούρκων ως προς τον των χριστιανών ήτο τόσον πολύς, ή ο χαρακτήρ αυτών τόσον κακοποιός, ή το σύστημά των τόσον ολέθριον, όσον εν Κρήτη». Τις  δύσκολες συνθήκες, στις οποίες ζούσαν οι χριστιανοί της Κρητης τότε, έχοντας υπόψη του και ο Κ. Παπαρρηγόπουλος επισημαίνει: «Άπορον δε θέλει φανή πώς και αύτη (δηλ.  η Κρήτη) επανέστη και μάλιστα πώς κατόρθωσε να παρατείνη μέχρι τινός την επανάστασιν αυτής άμα αντιπαραβάλωμεν  τα κατά την νήσον ταύτην προς την της Πελοποννήσου κατάστασιν και θέσιν» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Τόμ. ΣΤ΄, 1925, σ.77).          Σχετικά με την αναλογία Ελλήνων και Τούρκων στην Κρήτη το 1821 οι ιστορικοί αναφέρουν ότι οι κάτοικοι του νησιού ανέρχονταν στις 290 χιλιάδες, από τους οποίους οι 160 χιλ. ήταν Έλληνες και οι 130 χιλ. Τούρκοι. Αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι, ενώ στην Πελοπόννησο υπήρχε μόνο ένας πασάς-διοικητής, στην Κρήτη υπήρχαν τρεις πασάδες-διοικητές με τρία διοικητικά κέντρα-κάστρα (Ηράκλειο, Ρέθυμνο, Χανιά ). Ο πασάς του Μεγάλου Κάστρου (Ηρακλείου) είχε το αξίωμα του Βεζύρη. Σχετικά με τη σύνθεση του πληθυσμού στην  Πελοπόννησο αναφέρεται ότι ανά 11 Έλληνες αντιστοιχούσε 1 Τούρκος, ενώ στην Κρήτη ανά 1,2 Έλληνες αντιστοιχούσε 1 Τούρκος.                                    

΄Ομως οι Κρητικοί, παρά τις όποιες δυσχέρειες αντιμετώπιζαν, επαναστάτησαν κατά του Τούρκου κατακτητή και δεν περίμεναν άπραγοι από το ελληνικό κράτος να τους χαρίσει την ελευθερία τους. Το ότι οι Κρητικοί δεν ξεσηκώθηκαν ταυτόχρονα με τους Πελοποννήσιους τον Μάρτιο του ’21 ή τον Απρίλιο ή ακόμη και τον Μάιο αυτό δε σημαίνει ότι δεν επαναστάτησαν κατά του αιμοχαρή Τούρκου κατακτητή. Και άλλες τουρκοκρατούμενες περιοχές της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας, λόγω των κατά τόπους ειδικών συνθηκών, επαναστάτησαν σχεδόν δυο μήνες (ή και παραπάνω) από την ημέρα κήρυξης της Επανάστασης στην Πελοπόννησο. Η Δυτική Στερεά (Μεσολόγγι) επαναστάτησε στις 20 Μαΐου του ’21, η Εύβοια στις 8 Μαΐου, η Χαλκιδική στα μέσα Μαΐου, η ΝΑ Θεσσαλία (Μηλιές) 7 Μαΐου, η Ήπειρος τον Ιούνιο –Ιούλιο του ’21, ενώ η Δ. Μακεδονία τον Φεβρ. του ’22 και ο Όλυμπος τον Μάρτιο του ’22. Και από τα νησιά η Σαντορίνη στις 5 Μαΐου, ενώ η Άνδρος στις 10 Μαΐου.       

Και στην Κρήτη, όπως είχε συμβεί στην Πελοπόννησο αλλά και σε άλλες περιοχές, από το 1819 είχαν φθάσει απόστολοι της Φιλικής Εταιρείας οι οποίοι είχαν μυήσει πολλούς στην Εταιρεία και αυτοί με τη σειρά τους άλλους (Εμμ. Βερνάρδος, Παγκ. Βαρνάβας, Αναγν. Μανουσογιαννάκης κ.ά.). Με την αναγκαία μυστικότητα  προετοίμαζαν την εξέγερση και στην Κρήτη.  Βέβαια η πικρή εμπειρία από την πανωλεθρία στην οποία είχε καταλήξει, κυρίως για τους Σφακιανούς, η επανάσταση του Ιωάννη Βλάχου (=Δασκαλογιάννη) το 1770 έκανε τους Κρητικούς επιφυλακτικούς και πιο προσεκτικούς για μια νέα απόπειρα αποτίναξης του Τουρκικού ζυγού. Παρόμοιες ήταν, ως γνωστό, και οι κινήσεις και οι αντιδράσεις και στην Πελοπόννησο λόγω της αποτυχίας των Ορλωφικών (βλ. τη μυστική σύσκεψη προκρίτων, αρχιερέων και Φιλικών στη Βοστίτσα 26-29 Ιαν. 1821). Όπως στην Πελοπόννησο, όταν η Τουρκική διοίκηση άρχισε να υποψιάζεται τις κινήσεις των Ελλήνων  για εξέγερση – ήδη στις παραδουνάβιες ηγεμονίες εξελισσόταν το κίνημα του Αλ. Υψηλάντη – κάλεσε στις αρχές Μαρτίου του 1821 τους προκρίτους και αρχιερείς της Πελοποννήσου στην Τριπολιτσά με το πρόσχημα της έκτακτης σύσκεψης (ενώ ο σκοπός της ήταν να τους κρατήσει ως ομήρους και εγγυητές της υποταγής των κατοίκων), έτσι ακριβώς και στην Κρήτη τέθηκε σε εφαρμογή το ίδιο σχέδιο, το οποίο αναμφισβήτητα  είχε καταστρωθεί από την Υψηλή Πύλη. Όταν έφθασαν στην Κρήτη οι ειδήσεις για την έκρηξη της Επανάστασης στην Πελοπόννησο, ο βεζύρης του Μεγάλου Κάστρου εξανάγκασε τον Μητροπολίτη Κρήτης Γεράσιμο Παρδάλη να προσκαλέσει στο Ηράκλειο με την πρόφαση συσκέψεως και εδώ τους επισκόπους της νήσου. Έτσι άρχισε το σχέδιο εκφοβισμού και τρομοκράτησης των χριστιανών του νησιού. Ο μητροπολίτης Γεράσιμος όμως, μυημένος στη Φιλική Εταιρεία, παράλληλα με την πρόσκληση, αλλά μυστικά, ειδοποιούσε τους επισκόπους να μην προσέλθουν στη σύσκεψη. Πέντε επίσκοποι, οι οποίοι παρά ταύτα πήγαν στο Ηράκλειο, κρατήθηκαν ως όμηροι και για εκφοβισμό των χριστιανών (κληρικών και λαϊκών) απαγχονίστηκαν από τις Τουρκικές αρχές.

Οι πολύπαθοι και ανυπότακτοι Σφακιανοί παρακολουθούσαν τις βιαιοπραγίες των Τούρκων στο νησί και ήταν ανήσυχοι για την τύχη ολόκληρου του χριστιανικού πληθυσμού της Κρήτης. Με άκρα μυστικότητα συνήλθαν στα «Γλυκιά Νερά» των Σφακίων στις 7 Απρ. ’21 οι γέροντες και οι φρονιμότεροι Σφακιανοί, όπου εξέτασαν τη διαμορφούμενη κατάσταση, στάθμισαν τα πράγματα και, επειδή έκριναν ότι υπάρχει παγγενής κίνδυνος στο νησί, αποφάσισαν ομοφώνως να κηρύξουν την επανάσταση, παραμερίζοντας τις επιφυλάξεις τους για τη σύμπραξη και των άλλων επαρχιών και τους φόβους τους για απομόνωση της Κρήτης, όπως είχε συμβεί στην Επανάσταση του Δασκαλογιάννη. Έκριναν όμως σκόπιμο να θέσουν την  απόφασή τους υπό την έγκριση των πολλών, οι οποίοι θα σήκωναν στις πλάτες τους και το μεγαλύτερο βάρος του άνισου αγώνα. Συνήλθαν λοιπόν στις 15 Απρίλ. του ’21 στην εκκλησία της Παναγίας στο Λουτρό Σφακίων όλοι οι πρόκριτοι των Σφακίων σε αντιπροσωπευτικότερη  συνέλευση όπου αποφάσισαν και αυτοί παμψηφεί την κήρυξη της Επανάστασης και έδωκαν εντολές στους εμποροπλοιάρχους των Σφακίων (είχαν πάνω από 30 τριίστια πλοία) με δικές τους δαπάνες να προμηθεύονται από όπου μπορούσαν  όπλα και πολεμοφόδια για τις ανάγκες του πολέμου.                                                            

Οι Τούρκοι επιμόνως ζητούσαν από τους Σφακιανούς να τους παραδώσουν τα όπλα (ήταν όλα κι όλα περίπου 800!) για να πάρουν από τον Καλλικράτη τη Λεωνίδεια απάντηση των Σφακιανών: «Λοιπόν εξάπαντος θέλετε, αγάδες, τα όπλα μας, δια να πάρετε με ευκολίαν ύστερα και τη ζωή μας! Δεν σας τα δίδομεν λοιπόν και ας έλθουν οι πασάδες να τα πάρουν. Και εσείς να φύγετε το ντελόγο (=πάραυτα) από ’πα να μην φάτε και την κεφαλή σας» (Παπαγρηγοράκης, σ.181).                                                     

Ύστερα από αυτά η ιαχή της Επανάστασης μεταδιδόταν αστραπιαία από άκρου εις άκρον στην Κρήτη και κρίθηκε επιτακτική η ανάγκη συγκρότησης μιας Ανώτατης πολιτικής Αρχής που θα διαχειριζόταν όλα τα ζητήματα της Επανάστασης.                                    

Όπως στην Πελοπόννησο συγκροτήθηκαν αρχικά τοπικά συμβούλια για τη διαχείριση του πολέμου (Μεσσηνιακή Γερουσία, Αχαϊκό Διευθυντήριο, Καγκελλαρία του Άργους και έπειτα η Πελοποννησιακή Γερουσία) αλλά και σε άλλες περιοχές [Γερουσία της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος (Μεσολόγγι) και Άρειος Πάγος (=Γερουσία Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος) (Σάλωνα)], έτσι και στην Κρήτη συγκλήθηκε συνέλευση στο Λουτρό Σφακίων στις 21 Μαΐου του ’21 και εξέλεξε την Καγκελλαρία των Σφακίων (ένα εξαμελές συμβούλιο από ευκατάστατους και συνετούς Σφακιανούς και ένα γραμματέα, πρόσφυγα από το Ηράκλειο). Έδρα της Καγκελλαρίας ορίστηκε το Λουτρό. Στις 29 Μαΐου του ’21 η Καγκελλαρία συγκάλεσε Γενική Συνέλευση στην εκκλησία της Παναγίας της Θυμιανής στα Σφακιά για την εκλογή των οπλαρχηγών όλων των επαρχιών της Κρήτης. Εκλέχτηκε 50μελής επιτροπή (33 Σφακιανοί και 17 από την υπόλοιπη Κρήτη)  και αυτή προχώρησε στην εκλογή των οπλαρχηγών – στρατηγών οι οποίοι θα αναλάμβαναν την οργάνωση των επαναστατών στις επαρχίες. Τα Σφακιά ορίστηκαν ως Γενικόν Στραταρχείον Κρήτης. Ακολούθησε στ’ Ασκύφου Στρατιωτικό Συμβούλιο των στρατηγών στο οποίο πάρθηκαν αποφάσεις για τον χρόνο και τον τρόπο των επιθέσεων.                                                                    

Η πρώτη οργανωμένη μάχη έγινε στον Λούλο Χανίων στις 14 Ιουνίου 1821. Ήταν νικηφόρα για τους Έλληνες. Αρχιτέκτονας της νίκης ήταν ο Γεώργιος Δασκαλάκης, ο και Τσελεπής επονομαζόμενος, εγγονός του θρυλικού ήρωα Δασκαλογιάννη. Έκτοτε γενικεύτηκαν οι συγκρούσεις [Άη Γιάννης, Αργυρούπολη (16 Ιουν.), Επισκοπή, Φρούριο Αρμυρού (19 Ιουν.), Αμάρι, Άγιος Βασίλειος, Αυλοπόταμος κ.ά.)]. Μέσα σε 20 μέρες οι επαναστάτες καθάρισαν τη μισή Κρήτη.                                                                  

Οι Τούρκοι έντρομοι εγκατέλειπαν την ύπαιθρο και κλείνονταν στις πόλεις – κάστρα όπου επιδίδονταν στη σφαγή των εκεί Χριστιανών (ανδρών – γυναικών, γερόντων και παιδιών), ενώ οι ξεκουκούλωτοι Κρητικογενίτσαροι έκαιγαν μοναστήρια και εκκλησίες και έσφαζαν αρχιερείς, ηγουμένους, κληρικούς και μοναχούς. Στις 15 Ιουνίου απαγχονίστηκε στα Χανιά ο επίσκοπος Κισσάμου Μελχισεδέκ Δεσποτάκης (μυημένος στη Φιλική Εταιρεία) και στις 24 Ιουνίου ο μητροπολίτης Κρήτης Γεράσιμος Παρδάλης, Φιλικός και αυτός όπως είπαμε παραπάνω, κατακρεουργήθηκε στο Ηράκλειο. Οι ιστορικοί καταγράφουν τον θάνατο 730-800 χριστιανών στο Ηράκλειο σε μια μόνο ημέρα (23 Ιουν. 1821).

Η Υψηλή Πύλη ανησυχούσε μήπως επικρατήσει η Επανάσταση στην Κρήτη, οπότε οι Κρητικοί θα έσπευδαν να ενισχύσουν τους επαναστάτες στην Πελοπόννησο. Έθεσε λοιπόν σε εφαρμογή ένα σχέδιο ολέθριο για την Κρήτη και για την Πελοπόννησο (αν όχι για όλη την επαναστατημένη Ελλάδα). Συμφώνησε με τον φιλόδοξο σατράπη της Αιγύπτου Μεχμέτ Αλή (αλβανικής καταγωγής γεννημένο στην Καβάλα το 1769) να αναλάβει αυτός με δικές του δυνάμεις και δαπάνες την καταστολή της Επανάστασης στην Κρήτη με αντάλλαγμα την παραχώρηση σε αυτόν της διοίκησης και της νομής της Κρήτης για μια 10ετία. Έτσι ο σουλτάνος Μαχμούτ θα πετύχαινε «μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια», δηλ. την εξασφάλιση της κυριαρχίας του τόσο στην Κρήτη όσο και στην Πελοπόννησο (τουλάχιστον).              

Στις 22 Μαΐου 1822 κατέφθασαν στη Σούδα 114 πλοία από τα οποία αποβιβάστηκαν 10 χιλ. τακτικού αιγυπτιακού στρατού, πολλοί άτακτοι Αλβανοί και αρκετό ιππικό. Όλη η δύναμη ήταν υπό τη διοίκηση του Χασάν Πασά, γαμπρού του Μεχμέτ Αλή. Παρόμοιες αποβάσεις αιγυπτιακού στρατού στην Κρήτη επαναλήφθηκαν και αργότερα. Μέσα σε δυο χρόνια οι δυνάμεις κατοχής κατάφεραν, παρά την αντίσταση των χριστιανών κατοίκων, να ελέγξουν την κατάσταση στο νησί και με πρωτοφανείς αγριότητες να κάμψουν τη δύναμη, όχι όμως και το φρόνημα, των επαναστατών. Το σουλτανικό σχέδιο επέτυχε και στις 22 Φεβρ. του ’24 αιγυπτιακές δυνάμεις από 4 χιλ. πεζούς και 500 ιππείς υπό τον Ιμπραήμ αποβιβάζονταν στη Μεθώνη (είχαν αποπλεύσει από τη Σούδα αρχές Φεβρ.) με τις γνωστές συνέπειες για την εξέλιξη της επανάστασης στην Πελοπόννησο και όχι μόνον. Οι Κρητικοί δε σταμάτησαν, έστω και με τη μορφή αντάρκτικων ομάδων (των Καλησπέριδων), να αγωνίζονται για τη λευτεριά τους, στο όνομα της οποίας πρόσφεραν εκατόμβες νεκρών (Μίλατος, Μελιδόνι κ.ά.). Γενικά εκτιμάται ότι την περίοδο 1821-1830 χάθηκε ο μισός χριστιανικός πληθυσμός της Κρήτης (βλ. Στεφ. Α. Ξανθουδίδου, Επίτομος Ιστορία της Κρήτης, Εν Αθήναις 1909, σ. 140). Όμως οι θυσίες των Κρητικών δε δικαιώθηκαν, όταν με το πρωτόκολλο του Λονδίνου της 22 Ιαν. / 3 Φεβρ. του 1830 αναγνωρίστηκε η ίδρυση ελεύθερου και ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους, επειδή η Κρήτη έμενε εκτός των ορίων του. Γι΄ αυτό δε θα ήταν υπερβολή, αν υποστήριζε κάποιος ότι οι Κρητικοί πλήρωσαν την ανδρεία τους στον αγώνα κατά των Τούρκων με άλλα 68 χρόνια σκλαβιάς μέχρι το 1898 [για 10 χρόνια υπό τους Τουρκοαιγύπτιους (1830-1840) και για άλλα 58 χρόνια και πάλι υπό τους Τούρκους]. Και τότε οι επαναστάσεις των Κρητικών κατά των Τούρκων κατακτητών  ήταν συνεχείς με στόχο την απελευθέρωση και την ένωση της νήσου με την Ελλάδα. Επομένως και πάλι ελέγχεται ως ανακριβής η εκτίμηση του κ. Πάγκαλου ότι τάχα οι Κρητικοί περίμεναν το Ελληνικό Κράτος, όταν δημιουργήθηκε, να τους ελευθερώσει. Οποία αδικία!     β) Και τώρα ας δούμε τα σχετικά με τον αφοπλισμό των Κρητικών για τον οποίο μίλησε ο κ. Πάγκαλος. Η οπλοφορία στην Κρήτη είναι παράδοση πολλών αιώνων, αλλά πάντα σχετιζόταν με τους τυράννους των Κρητικών. Παραθέτω το επόμενο ποίημα, το οποίο είναι μετάφραση ενός ποιήματος του αρχαίου Κρητικού ποιητή Υβρία (500 π.Χ.). Το ποίημα σε μετάφραση του Εμμ. Βιβυλάκη δημοσιεύτηκε μαζί με το πρωτότυπο στην εφημερίδα «Ραδάμανθυς» το 1841 στον Βαφέ Αποκορώνου:

Ο πλούτος μου είναι το σπαθί κι η δόξα το τουφέκι                                                                                                                                                            που ρίχνει στους τυράννους μου φωτιά κι αστροπελέκι.                                

Για γούνα έχω το ράσο μου, κοντό χωρίς τσοχάδες,                                           

 οπού σκεπάζει το κορμί, που δεν ψηφά τσ’ αγάδες.                                            

Μ’ αυτά τρυγώ, μ’ αυτά πατώ, μ’ αυτ’ αλωνοθερίζω,                                        

 μ’ αυτά και τσ’ αξαρμάτωτους σαν βασιλιάς ορίζω.                                           

Κι όσοι στη μέση τ’ άρματα σαν άνδρες δε φορούσι                                         

 σαν σκύλοι στα ποδάρια μου πέφτουν και προσκυνούσι.

(Από την έκδοση Παύλου  Γ. Βλαστού, Ο γάμος εν Κρήτη. Εν Αθήναις 1893. Φωτοτυπική ανατύπωση 1987).

Σε περιόδους τυραννίας λοιπόν οι Κρητικοί «εσιδηροφόρουν», αλλά σε περιόδους ειρήνης και ελευθερίας, όπως είναι και η εποχή που ζούμε, δεν μπορεί να είναι ανεκτή ούτε η οπλοφορία ούτε βέβαια η οπλοχρησία. Η οπλοκατοχή όμως είναι άλλο ζήτημα και οφείλουμε να τη δούμε από διαφορετική σκοπιά. Η Κρήτη πολλές φορές στο παρελθόν βρέθηκε στην ανάγκη να υπερασπιστεί μόνη της την ελευθερία της, την ύπαρξή της. Τα όπλα όμως που είχε στη διάθεσή της ήταν λίγα και δεν επαρκούσαν για τον εξοπλισμό των κατοίκων – υπερασπιστών της. Εκτός από την περίοδο της Επανάστασης του ’21, κατά την οποία οι Τούρκοι μπορούσαν να παρατάξουν 20 χιλ. τακτικού και καλά εξοπλισμένου στρατού ενώ οι Έλληνες μόνο 3 χιλ. το πολύ, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατά τη θρυλική Μάχη της Κρήτης (20-30 Μαΐου 1941) οι Κρητικοί, τις πρώτες μέρες τουλάχιστον, όρμησαν στη μάχη σχεδόν άοπλοι (με τις κατσούνες και τα τσεκούρια), επειδή το 1938 το καθεστώς της 4^ης Αυγούστου είχε επιβάλει τον αφοπλισμό των κατοίκων της μεγαλονήσου. Η δύναμη πυρός της άμυνας της Κρήτης στη γερμανική λαίλαπα είχε εξασθενήσει για δυο ακόμα λόγους:            α) γιατί η V μεραρχία είχε μεταφερθεί στο μέτωπο της Βορείου Ελλάδας για την απόκρουση της Ιταλικής επίθεσης και β) γιατί τουλάχιστον οι Έλληνες μαχητές που είχαν μεταφερθεί όπως όπως από την Ελλάδα στην Κρήτη (κυρίως νεοσύλλεκτοι στρατιώτες, μαθητές της Σχολής Ευελπίδων και οπλίτες της Σχολής Χωροφυλακής) ή αποβιβάστηκαν στο νησί εντελώς άοπλοι ή σε όσους διέθεταν όπλο είχαν δοθεί ελάχιστα φυσίγγια (5-20). Τον εξοπλισμό των Ελλήνων μαχητών στην Κρήτη είχαν υποσχεθεί οι σύμμαχοι (Άγγλοι), αλλά ποτέ δεν τον πραγματοποίησαν, για πολλούς λόγους. Είναι χαρακτηριστικοί οι στίχοι του δημοτικού τραγουδιού:

Χίτλερ να μην το καυχηθείς πως πάτησες την Κρήτη,

ξαρμάτωτη την ηύρηκες και λείπαν τα παιδιά της...

(ξαρμάτωτη, ακριβώς γιατί οι Έλληνες υπερασπιστές της ή δεν είχαν καθόλου ή είχαν ελλιπέστατο οπλισμό· και λείπαν τα παιδιά της, γιατί η V μεραρχία, την οποία στελέχωναν Κρητικοί, είχε μεταφερθεί αλλού).

Χαρακτηριστικοί όμως είναι και οι στίχοι άλλου δημοτικού τραγουδιού που αναφέρεται στον εξοπλισμό των Κρητικών στη Μάχη της Κρήτης:

...κι ο Διγενής σέρνει φωνή από τον Ψηλορείτη:

-Απού’χει άρματ’ ας βαστά και απού δεν έχει ας βρίστει.

(Δηλ. όποιος έχει όπλα να τα κρατά και όποιος δεν έχει να βρίσκει, σκοτώνοντας δηλ. τον εχθρό να παίρνει τα όπλα του)                                                                             

Αυτές οι διαπιστώσεις μάς επιτρέπουν να σκεφτούμε πως αν δεν είχε γίνει ο αφοπλισμός των κατοίκων της Κρήτης το 1938 ή αν οι Κρητικοί είχαν εξοπλιστεί όσο και όπως απαιτούσαν οι περιστάσεις και αν είχαν τοποθετηθεί αυτοί στην πρώτη γραμμ ή στη Μάχη της Κρήτης, για παράδειγμα αν σ΄αυτούς είχε ανατεθεί η υπεράσπιση του Υψώματος 307 στο Μάλεμε, πιθανότατα η εξέλιξη της Μάχης της Κρήτης να ήταν διαφορετική από αυτήν που όλοι γνωρίζουμε με αλυσιδωτές συνέπειες.                           

Η οπλοφορία και οπλοχρησία των Κρητικών λοιπόν πρέπει να σταματήσει, γιατί όχι μόνο δε βοηθάει σε τίποτα το νησί αλλά είναι και επικίνδυνη, αφού τροφοδοτεί με αλαζονεία, εγωισμό και ψευτοπαλληκαριά ανόητους χρήστες, οι οποίοι έχουν πολλές φορές βυθίσει σε πένθος τον πληθυσμό με τους επιπόλαιους χειρισμούς των όπλων και τους άσκοπους πυροβολισμούς. Καλό θα ήταν, επίσης, να μην επιτρέπεται ούτε η οπλοκατοχή στο νησί και ακόμα καλύτερο να μην υπάρχει ανάγκη να κατασκευάζονται τα φονικά όπλα και να χρησιμοποιούνται για την αλληλοεξόντωση των ανθρώπων όχι μόνο στην Κρήτη αλλά και πουθενά στην οικουμένη. Επειδή όμως «όσο η φύση των ανθρώπων θα εξακολουθεί να είναι η ίδια, δεν θα παύσουν οι πόλεμοι» και για να μη βρεθεί ξανά η Κρήτη στην αδυναμία που βρέθηκε πολλάκις στο παρελθόν και κυρίως στη Μάχη της Κρήτης το Μάϊο του 1941, δε θα ήταν φρόνιμο από την πλευρά της Ελληνικής πολιτείας να επιχειρηθεί, όπως προτείνει ο κ. Πάγκαλος, ο αφοπλισμός των κατοίκων, γιατί και αδύνατος είναι, αφού όλα τα όπλα δεν είναι δηλωμένα ούτε κρέμονται μόνο δίπλα στα εικονίσματα των σπιτιών, και εθνικά επικίνδυνος. Αυτό που οφείλει η Ελληνική πολιτεία είναι να ελέγξει την οπλοφορία και την οπλοχρησία και πριν από αυτό να σταματήσει την παράνομη εισαγωγή όπλων στο νησί με τα οποία εφοδιάζονται όλοι αυτοί οι ανόητοι κουμπουρατζήδες.                                               

Ύστερα από όλα αυτά διερωτάται ο απλός πολίτης: γιατί ο κ. Πάγκαλος με τις παραπάνω δηλώσεις του έδωκε το δικαίωμα, όχι αδικαιολόγητα βέβαια, να σκεφτεί κανείς πόσο θα μπορούσε να υπερασπιστεί τα εθνικά μας συμφέροντα ένας επικεφαλής της Ελληνικής Διπλωματίας με τέτοια στρεβλή ενημέρωση και με τέτοιες εμπρηστικές και διχαστικές δηλώσεις;